این پروتئین می تواند عملکرد مغز را بدون ورزش تقویت کند
طبل فواید ورزش برای مغز ممکن است آشنا به نظر برسد. بسیاری از ما می دانیم که ادامه کار می تواند تقویت کننده سلامت روانی و عصبی باشد. اما اگر با درک این فرآیندهای بیوشیمیایی، بتوانیم این همه سود را بدون تحمل درد ورزش از مغز دریافت کنیم، چه؟ آزمایش‌هایی که با موش‌ها انجام شد، امکان‌پذیری چنین میان‌بری را نشان داده است. و اشاره ای وجود دارد که نتایج در جوندگان می تواند در انسان نیز موثر باشد.
هنگامی که پلاسمای موش‌های آموزش‌دیده به موش‌های بیکار تزریق می‌شود، جوندگان کم تحرک حافظه را بهبود می‌بخشند و التهاب را کاهش می‌دهند. قرار نیست خون ورزشکاران المپیک به دست مبل ها ریخته شود - حداقل هنوز. اما افراد مبتلا به اختلال شناختی خفیف که به مدت شش ماه تمرین می کنند، افزایش پروتئین کلیدی شناسایی شده در پلاسمای دونده موش را نشان می دهند. همان پروتئین ممکن است بتواند پیام شیمیایی خود را در سراسر سد خونی مغزی بدنام زمزمه کند و فرآیندهای ضد التهابی را در مغز تحریک کند.
این یافته ها در 8 دسامبر در طبیعت، جزئیات جدیدی در مورد اینکه ورزش چگونه به مغز کمک می کند و چگونه مولکول های تحریک شده توسط فعالیت بدنی از طریق یک محافظ سخت گیر با هم ارتباط برقرار می کنند، ارائه دهد. نتایج همچنین به نقش شگفت‌انگیز کبد و سیستم‌های ضد انعقاد در این اثرات اشاره دارد و احتمالاً راه را برای یک سناریوی آینده‌نگر از ورزش قرص یا شاید تزریق پلاسما نشان می‌دهد.
سائول ویلدا، دانشیار آناتومی در دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو، در مورد این نکات از درگیری چند سیستمی در تأثیرات ورزش بر مغز گفت: «تکه‌های پازل به هم می‌رسند. ویلدا که در مطالعه جدید شرکت نداشت و همکارانش قبلاً پروتئین پلاسما را در یک موش آموزش دیده شناسایی کرده بودند که نورون های مغز موش سالخورده را تازه می کند. او گفت: «ما در حال شروع به شناسایی عواملی در خون هستیم که می‌توانند جنبه‌های مختلف کاهش یا آسیب‌شناسی را بررسی کنند و این واقعاً فاکتورهای خونی مؤثر بر التهاب در مغز را برجسته می‌کند. کلمه ای که مدام به ذهنم خطور می کند «همگرایی» است.
در مسیر نزدیک شدن، زورین دی میگل، دانشمند علوم رفتاری، که اکنون استادیار دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، مونتری بی، و همکارانش در دانشگاه استنفورد و دپارتمان امور کهنه سربازان در پالو آلتو هستند، مجبور شدند به موش ها اجازه آموزش دهند. این حیوانات به مدت 28 روز قلب خود را سفت کردند و سپس پلاسمای آنها به موش هایی منتقل شد که در طول این مدت به چرخی در حال حرکت دست نزده بودند. حیوانات دریافت کننده پس از دریافت "پلاسمای دونده" بهبودهایی در یادگیری و حافظه نشان دادند. مغز آنها به نوبه خود ژن‌هایی را فعال می‌کند که پروتئین‌هایی تولید می‌کنند که حافظه و یادگیری را تسهیل می‌کنند و یک پاسخ التهابی مرطوب نشان می‌دهند. هنگامی که محققان عمداً التهاب را در حیوانات ایجاد کردند، پلاسمای موش در حال دویدن نیز این پاسخ را نشان داد.
سپس تیم بررسی کردند که پلاسمای دونده حاوی چه چیزی بود. آنها سطوح بالایی از پروتئین های ضد انعقاد، از جمله پروتئینی به نام «خوشه ای» را پیدا کردند که به پاکسازی سلول ها از زباله ها کمک می کند. محققان با تمرکز بر روی این پروتئین، اثرات حذف آن از پلاسمای دونده را آزمایش کردند. مغز موش‌های ولگرد که پلاسما را بدون خوشه دریافت می‌کنند، فعالیت ضدالتهابی بسیار کمتری نشان می‌دهند.
این تیم همچنین دریافت که این خوشه به راحتی به سلول هایی که سد خونی مغزی را تشکیل می دهند می چسبد. هنگامی که آنها اثرات فعالیت بدنی را با تزریق پروتئین به جریان خون موش‌های اصلاح‌شده ژنتیکی تقلید می‌کنند تا به بیماری‌های نورودژنراتیو مبتلا شوند، التهاب مغز حیوانات نیز کاهش می‌یابد.
در نهایت، محققان می خواستند ببینند که آیا ورزش باعث افزایش خوشه ها در انسان می شود یا خیر. آنها پروتئین را در 20 جانباز با اختلال شناختی خفیف قبل و بعد از شش ماه فعالیت بدنی ساختاری اندازه‌گیری کردند و دریافتند که سطح آن در حال افزایش است.
دی میگل خاطرنشان می کند که در مطالعه او و همکارانش، نتایج بین موش های نر و ماده تا حدودی متفاوت بود. با وجود پروفایل مشابه پروتئین در برابر لخته شدن جنسی، ماده ها تنوع بیشتری را نشان می دهند. به گفته دی میگل، هورمون‌هایی که تولید می‌کنند می‌توانند بر عوامل ضد انعقاد تأثیر بگذارند، و این احتمال که برخی از موش‌های ماده در طول مطالعه در مرحله دریافت جنسی بودند، ممکن است این تنوع بیشتر را توضیح دهد.
این آزمایش درک فزاینده ای از وابستگی مغز به کمک در خارج از منطقه عصبی ممنوعه پرواز را نشان می دهد. به گفته نویسندگان، کبد و قلب محتمل ترین منابع خوشه ها هستند. دی میگل می گوید: نتایج نشان می دهد که هر دو اندام به عنوان منبع مولکول های مفید در نتیجه ورزش هستند. او افزود: "به نظر می رسد که همه آنها با مغز خود صحبت می کنند."
ویلدا می‌گوید کار گروهش با "پلاسمای دونده" در موش‌های پیر نیز بر کبد تأثیر می‌گذارد. بدن آنزیمی تولید می کند که با بهبود شناختی در حیوانات مرتبط است و همین آنزیم در خون افراد فعال مسن تر افزایش می یابد. او می‌گوید: «ارتباط با کبد برای ما شگفت‌انگیز بود، زیرا معمولاً وقتی به ورزش فکر می‌کنید، روی آن تمرکز می‌کنید.» با ارتباط با کبد، "این مکانیسم ها شروع به همگرایی کرده و وارد فضای مشابهی می شوند."
اگرچه فعالیت بدنی ارتباط نزدیکی با سلامتی دارد، اما ممکن است زیاده روی در ورزش وجود داشته باشد. نکاتی وجود دارد که برخی از افرادی که اغلب فعالیت بدنی شدید دارند ممکن است در معرض خطر ابتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک باشند. دی میگل می گوید: "برخی اطلاعات وجود دارد که می گوید ورزش بیش از حد می تواند برخی از پاسخ های ایمنی شما را مختل کند و شما را مستعد ابتلا به عفونت های فرصت طلب کند."
اگر این اثرات در موش ها در انسان نیز دیده شود، چگونه از پلاسمای دونده به عنوان درمان استفاده می شود؟ ویلدا گفت: «الان نسبت به زمانی که آزمایشگاهم را راه اندازی کردم، امید بیشتری دارم، زیرا فکر کردن به شناسایی همه این عوامل سخت بود. اما اکنون ما کاندیداهایی داریم و زمانی که آنها را داشته باشید، می توانید به فکر توسعه مولکول های کوچک باشید.
دی میگل می‌گوید اولین قدم ممکن می‌تواند آزمایش این باشد که کدام پروتکل‌های ورزشی بیشترین افزایش پروتئین را که برای مغز مفید است ایجاد می‌کنند. همانند موش‌ها، فردی که به ورزش محرک مغز نیاز دارد، می‌تواند به سادگی تزریق پلاسمای دونده را دریافت کند و بدون درد بیشتر، سود یک دونده را به دست آورد.
[ad_2]