خورشید ما یک ستاره معمولی نیست. بیشتر ستارگان یک دهم جرم بیشتری دارند و صدها برابر خورشید عمر خواهند کرد. علاوه بر این، بر اساس تاریخچه مشاهده شده از تشکیل ستاره پس از انفجار بزرگ، بیشتر ستارگان میلیاردها سال قبل از خورشید تشکیل شده اند.
چرا ما اینقدر دیر در تاریخ فضا در اطراف ستاره ای نسبتاً پرجرم مانند خورشید به دنیا آمدیم؟ از نظر آماری، احتمال اینکه زودتر یا در اطراف یک ستاره با جرم کمتر وجود داشته باشیم، بیشتر است.
اصل کوپرنیک بیان می کند که ما ناظران ممتاز جهان خود نیستیم. این از کشف نیم هزاره پیش توسط نیکلاس کوپرنیک ناشی می شود که ما آنطور که قبلا تصور می شد در مرکز فیزیکی فضا نیستیم. اگر این اصل متوسط در همه شرایط کیهانی ما صدق می کند، پس باید دلایل فیزیکی وجود داشته باشد که چرا شکل خاص حیات هوشمند ما در اطراف یک ستاره اولیه یا کوتوله به وجود نیامده است.
دو توضیح واضح به ذهن می رسد. اولاً، موادی که برای ساختن ستاره‌های اولیه جمع‌آوری شده‌اند، عناصر سنگینی را که برای زندگی ضروری هستند، نداشتند. این شامل عناصر سنگینی است که سیارات سنگی مانند زمین را می سازند و همچنین اکسیژن و کربن مورد نیاز برای شیمی آلی مبتنی بر آب را شامل می شود. دوم، ستاره های کوتوله ضعیف تر هستند و به منطقه قابل سکونت خود نزدیک می شوند. با توجه به این نزدیکی، اتمسفر سیارات زمین مانند از بادهای ستاره ای پاک می شود یا سطح آنها توسط فوران های UV این ستاره های کوتوله عقیم می شود.
با این حال، بسیاری از ستارگان خورشید مانند با چنین فراوانی عناصر سنگین باید مدت ها قبل از خورشید شکل گرفته باشند، زیرا ما محصولات مرگ آنها را به صورت کوتوله های سفید می بینیم. بنابراین، تصور اینکه ما اولین تمدن پیشرفته ای هستیم که در صحنه فضایی ظاهر شده ایم، دشوار است. آیا می توانیم شواهدی از شرکت کنندگان قبلی در تاریخ کیهانی زندگی پیدا کنیم؟
یک رویکرد این است که به دنبال نشانه هایی از زندگی در اطراف ستاره های قدیمی در کهکشان راه شیری باشیم. تقاضا می تواند به امضاهای زیستی مانند اکسیژن و متان در جو سیارات اطراف آنها یا امضاهای فنی مانند انتقال رادیویی یا لیزری، آلودگی صنعتی یا چراغ های شهری باشد.
روش دوم این است که به دنبال تمدن‌های تکنولوژیکی اولیه بگردیم که فانوس‌های قدرتمندی از نور تولید کرده‌اند یا محیط را به روش‌هایی تغییر داده‌اند که بتوان آنها را در فواصل کیهانی شناسایی کرد. برای اینکه اثر انگشت در جهان پهناور قابل مشاهده باشد، باید در مقایسه با قابلیت های تکنولوژیکی ما پیشرفت چشمگیری داشته باشد، زیرا ما هنوز در تلاش برای جمع آوری بخش کوچکی از انرژی خورشیدی شناسایی شده توسط زمین هستیم.
سومین و ساده ترین راه این است که در منظومه شمسی به دنبال بسته های فناوری بگردیم که میلیاردها سال پیش توسط تمدن های پیشرفته به فضای بین ستاره ای فرستاده شده اند. مریخ نورد Perseverance می تواند با بقایای چنین اجسامی در سطح مریخ برخورد کند. ما همچنین می‌توانیم ماه خود را که به عنوان موزه‌ای برای جمع‌آوری آثار باستانی عمل می‌کند که در طول زمان به داخل آن نفوذ می‌کنند، جستجو کنیم، زیرا فاقد جوی برای سوزاندن آنها قبل از برخورد است و هیچ فعالیت زمین‌شناسی برای مخلوط کردن آنها با فضای داخلی پس از ضربه ندارد.
به طور کلی، ما باید زندگی اولیه فضایی را به همه روش‌های ممکن مطالعه کنیم تا تشخیص دهیم چه کسی قبل از ما بوده و چه چیزی می‌توانیم از آنها بیاموزیم.
فرهنگ یونان باستان در زمان هومر، نویسنده مشهور ایلیاد و اودیسه،، از پذیرایی از مهمانان جدید قدردانی می کنیم. تا آنجا که خدای یونانی زئوس را در نقش محافظ غریبه ها زئوس گزنیوس نیز می نامند. مفهوم xenia نشان دهنده مهربانی مهمان نوازی است.
دوستی تشریفاتی با مهمانان یونان باستان سودمند بود، زیرا به آنها اجازه می داد به اطلاعات جدید بازدیدکنندگانی که از سرزمین های دور به آستان آنها می رسیدند دسترسی داشته باشند. امروزه می توان این انگیزه را به دلیل گردش آسان اطلاعات روی زمین از طریق اینترنت، تجارت جهانی و سفرهای هوایی منسوخ دانست. با این حال، جریان اطلاعات در مورد حیات در فضای بین ستاره ای در حال حاضر کم است - حداقل برای ما. در این زمینه، ما باید از یونانیان باستان پیروی کنیم و از xenia با چرخشی مدرن حمایت کنیم.
زنیا بین ستاره ای پیشنهاد می‌کند که باید از بازدیدکنندگانی استقبال کنیم - حتی اگر به شکل سخت‌افزار قدیمی با هوش مصنوعی و نه طبیعی وارد شوند - که اطلاعات مربوط به زمان‌های گذشته را حمل می‌کنند. تمدن تکنولوژیکی ما می تواند از بسیاری از دانشی که از چنین برخوردهایی به دست می آورد بهره مند شود. به هر حال، ما منطقه فضایی مشابهی با این بازدیدکنندگان داریم.
در یک غروب خنک اخیر، متوجه شدم یک بازدیدکننده ناشناس جلوی خانه من ایستاده و درباره هویتش می پرسد. او برایم تعریف کرد که نیم قرن پیش در خانه من زندگی می کرد. من او را در حیاط خانه‌مان ملاقات کردم، جایی که او متوجه شد که پدرش گربه‌شان را دفن کرده و سنگ قبری را که روی نام او حک شده بود گذاشته است. به آنجا رفتیم و سنگ قبر را پیدا کردیم.
محله کهکشانی ما می‌توانست بارها توسط بازدیدکنندگان گذری در 10 میلیارد سال گذشته بازدید شود. برای یافتن آنها باید آسمان را رصد کنیم و به دنبال اجرام ناشناخته نزدیک سیاره خود بگردیم. این دلیل منطقی برای پروژه گالیله است که اخیراً اعلام شده است، که هدف آن شناسایی ماهیت اجرام بین ستاره ای غیرمعمول در نزدیکی زمین است.
اگر بازدیدکنندگان قدیمی پیدا کنیم، می توانند دیدگاه جدیدی از تاریخ زندگی در محله فضایی ما به ما بدهند. به این ترتیب، آنها معنای عمیق تری به زندگی خود ما در دوستی تاریخی قوی ای که ما در فضای مشترک خود به آنها مدیون هستیم، می بخشند.
زنیا بین ستاره ای ممکن است کلید شکوفایی فرهنگ ما باشد، همانطور که به غنای فکری فلسفه و ادبیات یونان باستان منجر شد.
[ad_2]
مقالات مشابه
- نحوه استفاده از استوانه مدرج شیشه ای آزمایشگاهی
- چرا Omicron اینقدر مسری است؟
- میراث پیچیده EO Wilson
- در اینجا چگونه شورش را تحت تاثیر هدف (و به همین دلیل هدف آن می شود)
- آموزش سئو در ویرگول
- پادکست چیست؟
- نکاتی که در انتخاب اره موتوری باید به آنها توجه کنید
- شیاف ماریانا در داروخانه - مطلب دقیق
- ویرانه های پمپئی توسط یک ربات بازسازی می شود
- بهترین بازار برای فروش طلا و جواهر آنلاین