گسترش مراقبت های بهداشت روان یک ضرورت پزشکی است
این یک عبارت کلاسیک در تحقیقات روانشناسی است: مردم انعطاف پذیرتر از آن چیزی هستند که تصور می کنند. تحولات شدید در اوایل دوران همه گیری منجر به افزایش افسردگی و اضطراب شد. یک سال یا بیشتر بعد، این اعداد در بسیاری از مطالعات ظاهر شد که به سطح قبل از همه‌گیری باز می‌گردند، و منعکس‌کننده‌ی علمی است که بیشتر ما تمایل به بهبودی از رویدادهای آسیب‌زا داریم. اما تجزیه و تحلیل آشفتگی‌های طولانی‌مدت، زیان‌ها و تغییرات فرار از امید به ترس از محو شدن، دشوارتر است. کووید قبلاً میلیون‌ها نفر را کشته یا فلج کرده است، ناامنی اقتصادی و نابرابری نژادی را تشدید کرده و سازگاری‌های رادیکالی را به زندگی روزمره تحمیل کرده است. اثرات جدی آن بر سلامت و رفاه روانی احتمالاً به روش های هنوز ناشناخته ادامه خواهد یافت.
در سال 2020، کنگره ایالات متحده با ارائه بودجه موقت برای خدمات و درخواست گسترش پوشش بیمه، به بحران سلامت روان پاسخ داد. این اقدامات اورژانسی باید به طور مداوم برای رفع نیازهای نوظهور گسترش یابد - و برای رسیدگی به شکاف های مراقبت طولانی مدت و سیستمیک گسترش یابد. در ماه سپتامبر، انجمن روانشناسی آمریکا از کنگره خواست تا این کار را انجام دهد، همراه با درخواست برای افزایش تعداد ارائه دهندگان سلامت روان. که در لانست در همین حال، کارگروه سلامت روان کمیسیون در مورد کووید-19 نوشت که همه‌گیری «فرصتی حیاتی برای سرمایه‌گذاری و تقویت سیستم‌های سلامت روان برای دستیابی به «برابری احترام» ارائه می‌کند، به این معنی که فردی که بیمار روانی است، باید دسترسی برابر داشته باشد. به درمان مبتنی بر شواهد، مانند فردی که از نظر جسمی بیمار است."
این ایده که سلامت روانی کمتر از سلامت جسمانی مشروع است، منجر به پوشش بیمه ناچیز، کمبود متخصصان مشاوره و موانع نظارتی شده است که یافتن مراقبت را به ویژه در مناطق روستایی و دیگر مناطق محروم دشوار می کند. با این حال، تحقیقات همچنان نشان می دهد که تقسیم بین ذهن و بدن نادرست است: استرس عاطفی مزمن می تواند به طور قابل توجهی شانس ابتلا به یک بیماری جسمی جدی را افزایش دهد.
گفت و گو درمانی به ویژه برای پزشکی از راه دور مناسب است، که به عنوان یک اقدام اضطراری به سرعت در حال رشد است و می تواند جایگزین واقعی برای شرایط بالینی در نظر گرفته شود. جلسات مبتنی بر ویدیو نیز اگر بهتر از جلسات حضوری نباشد، کار می کنند، شاید به این دلیل که حضور افراد همیشه راحت تر است. شرکت های بیمه باید به پوشش جلسات مجازی ادامه دهند. تغییرات سیاست های سیستماتیک برای افزایش حمایت اجتماعی-اقتصادی به همان اندازه مهم است: وقتی نگران امنیت مالی هستید، مقابله با استرس عاطفی دشوارتر است.
به ویژه جوانان تحت تأثیر اختلالات همه گیر قرار گرفته اند. بسیاری تلاش می کنند تا آینده ای امیدوارکننده را برای خود ببینند - کلید پایداری. محققان توافق دارند که پیش بینی مشکلات رفتاری و بیماری های روانی منطقی تر از شروع درمان پس از یک بحران است. یکی از راه های دستیابی فعالانه به جوانان، آموزش درمان شناختی- رفتاری و توجه در مدارس است. با استفاده از کتاب های درسی استاندارد و آموزش، دانش آموزان می توانند یاد بگیرند که خود را آرام کنند، احساسات را تنظیم کنند و مکانیسم های سالمی برای مقابله با استرس ایجاد کنند. چنین برنامه‌های نهادی به‌ویژه برای بیش از دو میلیون کودک در سراسر جهان که یک مراقب کووید را از دست داده‌اند مفید خواهد بود.
دو گروه دیگر از مردم نیاز به تمرکز ویژه دارند: کسانی که به کووید آلوده شده اند و کسانی که آنها را درمان می کنند. در یک بررسی جهانی اخیر، بیش از نیمی از افرادی که آزمایش مثبت داشتند، علائم به اصطلاح طولانی مدت کووید، از جمله مه مغزی، بی حالی و افسردگی را گزارش کردند. تقریباً از هر سه بازمانده یک نفر مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و از هر هشت نفر یک نفر با اختلال استرس پس از سانحه تشخیص داده می شود. پزشکان باید برای رشد بیمارانی که نیاز به درمان روانپزشکی دارند آماده شوند. پرستاران، پزشکان و سایر متخصصان بهداشت نیز به حمایت نهادی بیشتری نیاز دارند. بسیاری هنوز از صحبت در مورد پریشانی روانی اجتناب می کنند، زیرا می ترسند (اغلب به درستی) کار آنها را به خطر بیندازد. از بین بردن ننگ جستجوی مراقبت می‌تواند به شناسایی آسیب‌های کووید و همچنین فرسودگی شغلی کمک کند، که قبلاً در این حرفه بومی بود.
«پایان» همه‌گیری نباید نشانه بازگشت به وضعیت موجود باشد، حتی به این دلیل که تنها نیروی جهانی نیست که انعطاف‌پذیری عاطفی را تهدید می‌کند. فصول آتش‌سوزی شدید جنگل‌ها، طوفان‌ها و باران‌های سیل آسا که به‌سرعت افزایش می‌یابد - همه اثرات تغییرات آب و هوایی - به این معنی است که مردم روز به روز فجایع و تلفات وحشتناکی را تجربه می‌کنند. چنین شوک هایی به جای از بین رفتن، همپوشانی دارند. زمان آن فرا رسیده است که به سلامت روان به عنوان کلید سلامت کلی اولویت داده شود. ارتقای تاب آوری در دنیای ناامنی رو به رشد به این بستگی دارد.
[ad_2]