ما باید دیپلماسی بهداشت جهانی آمریکا را بهبود بخشیم - اما همچنین استعمارزدایی کنیم
یادداشت سردبیر (21/12/21): این مقاله در مجموعه ویژه عدالت سلامت ارائه شده است که با حمایت تاکدا امکان پذیر شده است. مقاله به صورت مستقل و بدون حمایت مالی منتشر شده است.
کووید-19 همچنان در سرتاسر جهان ویرانی به بار می آورد و تا به امروز باعث مرگ بیش از 2.7 میلیون نفر شده است. رکود اقتصادی طولانی مدت؛ و فروپاشی سیستم های بهداشت جهانی. این تا حد زیادی به دلیل شکست های مدیریتی و انتخاب های عمدی سیاست های بهداشتی است. با وجود توسعه سریع و بی‌سابقه بسیاری از واکسن‌ها علیه کووید-۱۹، بیش از ۶۶ درصد از کشورهای جهان - عمدتاً در جنوب جهانی - هنوز یک دوز واکسن دریافت نکرده‌اند. در مقایسه، 10 کشور 75 درصد از منابع جهانی واکسن را دریافت کردند. این آمارهای وحشتناک نتایج رویکردهای نو استعماری - سیاست ها، برنامه ها و ساختارهای حکمرانی جهانی را نشان می دهد که همچنان پویایی قدرت و نتایج مشابه دوران استعمار را حفظ می کنند - نسبت به جهان غیرغربی.
ناتوانی جهان غرب در غلبه بر ذهنیت استعماری خود همچنان به تداوم خشونت ساختاری و نابرابری های اجتماعی در سراسر جهان ادامه می دهد. نابرابری‌های بهداشت جهانی مرتبط با کووید-۱۹، از جمله در توزیع واکسن‌ها، شکست‌های حاکمیت بهداشت جهانی و برنامه‌های ما را که از تعهد غرب به وضعیت موجود استعماری حمایت می‌کند، برجسته می‌کند، در حالی که سیاه‌پوستان و قهوه‌ای‌ها را مقصر می‌دانند.
ریشه های استعماری بهداشت جهانی و دیپلماسی بهداشت جهانی
مراقبت های بهداشتی جهانی آخرین تکرار غیرسیاسی شده و تاریخ زدایی شده پزشکی استعماری است. طب استعماری، که شروع به محافظت از سفیدپوستان در برابر بیماری های موجود در سیاه پوستان و قهوه ای های مستعمره کرد، در طول سال ها به عنوان سلامت بین المللی، پزشکی امپراتوری و سلامت استوایی شناخته شده است. به عنوان بخشی از دستور کار استعماری برای "متمدن" جمعیت مستعمره شده، یکی از اهداف تاریخی بهداشت جهانی، از بین بردن سیستم های دانش محلی، از جمله بهداشت و پزشکی، و در عوض تحمیل مدل های زیست پزشکی غربی بود. این پایه های استعماری بهداشت جهانی همچنان در ایالات متحده وجود دارد، کشوری استعماری از مهاجران. با این وجود، بهداشت جهانی اغلب به صورت غیرانتقادی، بدون تأثیر عمیق‌تر بر موقعیت اجتماعی دانشمندان غربی به عنوان بخشی از تلاش علمی شمال جهانی و موقعیت مرتبط با آن، آموزش داده می‌شود. دینامیک قدرت؛ بافت تاریخی؛ و رویکردهای استعماری مدرن مانند حکمرانی بهداشت جهانی و برنامه ریزی از بالا به پایین.
دیپلماسی جهانی بهداشت، ابزاری حیاتی در ابزارهای سیاست خارجی ایالات متحده، شاید یکی از مکانیسم های کلیدی است که استعمار مدرن را حفظ می کند. دیپلماسی جهانی بهداشت که ریشه در نجات مردان سفید پوست دارد، اغلب پویایی قدرت نامتعادل را حفظ می کند. علاوه بر این، این کشور به کشورهای مستعمره، وحشی شده و غارت شده سابق - که در اصطلاح عامیانه به عنوان "کشورهای در حال توسعه" شناخته می شود - با یک مدل کسری نزدیک می شود که جامعه غربی را به عنوان یک خیرخواه دانای کل برای بقیه جهان قرار می دهد. این نگرش در مدل های بهداشت جهانی از بالا به پایین که بر کشورهای جنوب جهانی تحمیل شده است، منعکس شده است. از حکومت جهانی دولت ترامپ تا ترویج حقوق دگرباشان جنسی توسط دولت اوباما، مراقبت های بهداشتی جهانی ایالات متحده اغلب با تقاضاهایی برای تغییرات در زیرساخت های اجتماعی-فرهنگی همراه است که منعکس کننده خواسته های حزب سیاسی کنترل کننده کاخ سفید است.
برای اینکه خیلی واضح باشد، سلامت زنان؛ دسترسی به خدمات جنسی و باروری؛ و حقوق LGBTQ + ارزش‌های اصلی هستند که باید در دستور کار جهانی ایالات متحده باشند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که اخلاق غربی تحمیل شده بر جمعیت جهانی در طول استعمار منجر به بسیاری از سیاست‌های واپس‌گرایانه و غیرانسانی، مانند قوانین ضد دگرباشان جنسی + شده است. برای این منظور، ما باید تمایز آگاهانه‌تری بین دیپلماسی سلامت، که در واقع نیازهای جمعیت‌های جهانی محروم از حقوق تاریخی را برآورده می‌کند، و سیاست‌هایی که صرفاً دستور کار سیاسی امپریالیستی ایالات متحده را ترویج می‌کنند، قائل شویم.
توجیه دیپلماسی بهداشت جهانی
دیپلماسی سلامت ایالات متحده می تواند ابزاری عالی برای منافع اجتماعی جهانی باشد، اگر با نگاهی استعماری، ضد امپریالیستی و عادلانه برخورد شود. همه‌گیری کووید-19 نیاز روزافزون به همکاری جهانی برای رویارویی با چالش‌هایی مانند تهدید وجودی تغییرات آب و هوا را برجسته کرد. با این حال، ایالات متحده تنها بخشی از بودجه سیاست خارجی خود را صرف دیپلماسی بهداشت جهانی می کند. وزارت امور خارجه و آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده با هم تقریباً 1٪ از کل هزینه ها را تشکیل می دهند. درعوض، می‌بینیم که سهم عمده‌ای از هزینه‌ها صرف حفظ یک مجتمع نظامی-صنعتی می‌شود که همانطور که COVID-19 اشاره می‌کند، چیزی نیست که ما برای ایمن‌تر کردن آمریکا در قرن بیست و یکم به آن نیاز داریم.
توجه به این نکته حائز اهمیت است که برخی از هزینه های نظامی به عنوان بخشی از فعالیت های تعامل استراتژیک بر سلامت جهانی متمرکز شده است. با این حال، هیچ مکانیزم حسابداری مرکزی برای چنین هزینه‌هایی وجود ندارد. دیپلماسی بهداشت جهانی می تواند و باید نقشی محوری داشته باشد زیرا ما برای جهانی امن تر برای ایالات متحده و سایر کشورها تلاش می کنیم. با این حال، دیپلماسی جهانی بهداشت باید از طریق فرآیندی از یادگیری و بازاندیشی، رویکردی تهاجمی استعمار زدایی داشته باشد تا اطمینان حاصل کند که ساختارهای قدرت استعماری و پارادایم های غیرانسانی که ریشه در برتری سفیدپوست دارند، بازتولید نمی کند.
.jpg)
همکاری جهانی برابر: کلید موفقیت
در حالی که ایالات متحده برای پیوستن معنادار آماده می شود در صحنه جهانی، پس از چهار سال سیاست های انزواطلبانه، مهم است که بدانیم دیگر نباید انحصاری را که از لحاظ تاریخی بر روابط دیپلماتیک ایالات متحده حاکم بوده است، بپذیریم. قبل از انتخابات نوامبر 2020، درک عمومی از ایالات متحده در سایر کشورهای جهان به پایین ترین حد خود در 20 سال گذشته بود. علاوه بر این، بر خلاف پاسخ ناکام ایالات متحده به COVID-19، سایر کشورها، به ویژه کشورهای خارج از مراکز سنتی قدرت غربی، بسیار بهتر عمل کرده اند. به عنوان مثال، ابتکار اولیه تایوان برای محدود کردن سفر، انجام آزمایش و ارائه حمایت اقتصادی به آن اجازه داد تا موارد ابتلا را به شدت کاهش دهد و از انسداد جلوگیری کند.
دیگران، مانند لیبریا، از تجربیات قبلی در مورد بیماری های همه گیر مانند ابولا برای اجرای اقدامات کنترل جامع یاد گرفته اند. بسیاری از چالش‌های پیش روی مبارزه با کووید-19 در سرتاسر جهان اکنون مبتنی بر رویکرد ایالات متحده از بالا به پایین در بهداشت جهانی است که بر حل مشکلات در کوتاه‌مدت تمرکز دارد، اما نمی‌تواند به مسائل گسترده‌تر رسیدگی کند. مشکلات سیستمی که باعث مشکلات مکرر می‌شوند. . . ایالات متحده این فرصت را دارد که از اساطیر انحصار آمریکا فراتر رفته و با فروتنی وارد صحنه جهانی شود تا به عنوان شرکای برابر با کشورها بیاموزد و با آنها همکاری کند.
در عین حال، ما باید نقشی را که سازمان‌های بین‌المللی در مبارزه با کووید-19 بازی می‌کنند، عمدتاً با حمایت کم یا بدون حمایت ایالات متحده، بپذیریم. COVAX، یک تلاش مشترک شامل WHO. Gavi، اتحاد واکسن؛ و ائتلاف برای نوآوری‌های آمادگی اپیدمی (CEPI)، در ارائه دوز واکسن به 92 کشوری که توانایی پرداخت هزینه خرید واکسن را ندارند، و همچنین برای کشورهای دیگری که به سادگی قادر به تهیه دوز نیستند، رهبری را بر عهده گرفته است.
ما از کمک مالی اخیر دولت بایدن به این تلاش ها دلگرم هستیم. با این حال، تاخیر در تحویل دوز واکسن در این کشورها تا پایان واکسیناسیون در ایالات متحده نگران کننده است. این رویکرد ناسیونالیستی که توسط ایالات متحده و سایر کشورهای غربی اتخاذ شده است، به ویژه در مورد انباشت واکسن‌ها علیه کووید-19، ناگزیر نه تنها باعث مرگ‌های گسترده در جنوب جهانی می‌شود، بلکه پیامدهای اقتصادی بدتری نسبت به رویکرد عادلانه خواهد داشت.
تولید و توزیع جهانی عادلانه واکسن‌هایی که مردم را در جنوب جهانی از انسانیت خارج نکند، بسیار مهم است. ایالات متحده موقعیت خوبی برای بسیج منابع خود دارد و از زیرساخت های نظامی موجود برای هدایت این تلاش ها استفاده می کند. علاوه بر توزیع، ایالات متحده همچنین باید تلاش هایی را برای چشم پوشی از حقوق مالکیت معنوی واکسن های COVID-19 برای افزایش تولید و در دسترس بودن آنها به صورت تصاعدی رهبری کند. علاوه بر این، ما شکست سیاست‌ها، فقدان فوریت و گام‌های اساسی مورد نیاز برای مقابله با همه‌گیری در داخل ایالات متحده را تصدیق می‌کنیم.
همانطور که دولت بایدن برای کنترل همه‌گیری در داخل تلاش می‌کند، باید به طور همزمان به بیرون نگاه کند تا از کشورهای دیگر بیاموزد و رهبری را در مواجهه با عدم قطعیت جهانی تداوم بخشد. دولت باید به تعامل با طیف گسترده ای از سهامداران و اجرای چارچوب های توصیه شده برای توزیع عادلانه واکسن های COVID-19 ادامه دهد. در حالی که ما از تعهد سریع برای پیوستن مجدد به WHO استقبال می کنیم، رهبری واقعی مستلزم افزایش قابل توجهی در حمایت مالی ایالات متحده برای عملیات خود در حمایت از تلاش های توزیع واکسن است.
دیپلماسی ایالات متحده در جهان پس از کووید-19
رویکرد استعماری به دیپلماسی بهداشت جهانی مستلزم یک تغییر پارادایم اساسی در تفکر ما است. این شامل حذف طرز تفکر استعماری اروپامحور و یادگیری رهبری فروتنانه خواهد بود. باید با درک این موضوع آغاز شود که سیستم‌های کنونی از نظر تاریخی برای حمایت و حفظ ساختارهای قدرت نژادپرستانه، سرمایه‌داری و سفیدپوست ساخته شده‌اند. بنابراین، آنها همیشه، به طور پیش فرض، تخیل ما را محدود می کنند و مرزهای عملکرد منصفانه و غیر استعماری دیپلماسی بهداشت جهانی را محدود می کنند. رویکرد جدید مستلزم بودجه پایدار، همکاری منصفانه با جنوب جهانی و حمایت بی قید و شرط از حقوق بشر و سیستم های بهداشت عمومی جهانی است که در چرخه های انتخاباتی ایالات متحده تزلزل نمی کنند.
علاوه بر حمایت مالی پایدار از WHO، رهبران ایالات متحده باید به جای حفظ یک اکوسیستم بهداشت جهانی که عمدتاً از اقتصادهای غربی از تولید دانش اروپامحور گرفته تا مشاغل بهداشت جهانی حمایت می کند، بر کار با سهامداران محلی برای ترویج توسعه محلی تمرکز کنند. از برنامه ها علاوه بر این، حمایت از کمک های خارجی، به ویژه در بهبود کوتاه مدت کووید-19، باید از سیاست خارجی گسترده تر ایالات متحده جدا شود.
به عنوان مثال، استفاده از مکانیسم های استعماری موجود به عنوان تحریم، تأثیر بسیار مخربی بر سلامت و رفاه آسیب پذیرترین گروه های جهان دارد. بسیاری از ابزارهای سیاست خارجی موجود ما نه تنها برای مقابله با چالش های قرن بیست و یکم در سلامت عمومی جهانی کافی نیستند، بلکه ریشه در برتری سفیدپوستان دارند. دانشمندان، دانشمندان و دست اندرکاران جهانی در زمینه سلامت و دیپلماسی باید به وضعیت موجود بیشتر نگاه کنند تا رویکرد ما به آینده ای عادلانه و صلح آمیز را در نظر بگیرند و بازنگری کنند.
پس از چهار سال سیاست‌های انزواطلبانه، کشورهای دیگر برای پر کردن شکاف رهبری جهان توسط ایالات متحده وارد عمل شده‌اند. دیگر قدرت‌های بزرگ جهانی، مانند روسیه و چین، برای گسترش حوزه‌های نفوذ خود از طریق دیپلماسی بهداشت جهانی قدم برداشته‌اند. این فرصتی است که یک بار در زندگی برای ایالات متحده شروع می شود تا با فروتنی شروع کند، وارد رقابت سالم با سایر کشورها شود، اعتماد به نفس خود را دوباره به دست آورد و با چشم انداز پیچیده بهداشت عمومی جهانی در حالی که شیوه های استعماری را کنار می گذارد، مقابله کند. همانطور که اثرات تغییرات آب و هوایی همچنان در حال تکامل است، سلامت جهانی و امنیت ملی به طور فزاینده ای در هم تنیده خواهند شد. به همین دلیل است که ما باید از هم اکنون برای بازاندیشی، توسعه و اجرای دیپلماسی بهداشت جهانی استعماری اقدام کنیم.
[ad_2]